Desolation

Θυμάσαι το γαλανό ουρανό

Πόσο γαλάζιος ήταν

Τα πεύκα πόσο πράσινα

Βυθίστηκες στα χρώματα

στη στενωπή  λωρίδα φως

Κρεβάτι με θέα το φεγγάρι

Ένα κλωνάρι ανθισμένης αμυγδαλιάς

Σιγομουρμούριζε λόγια αγάπης

Πιάστηκες από τη μακρινή

Άπιαστη ομορφιά

Do you remember την παγωμένη πνοή

Της όμορφης μαύρης  νύχτας

Τα αστέρια έλαμπαν

Γιορτινά χαμογελούσαν τρυφερά

Ψυχρό γυάλιζε το όμορφο φεγγάρι

Σε κύκλωσε η μοναξιά

του χάρου το δρεπάνι

Θυμάσαι  μέσα στα γέλια τα πολλά

στους ξέφρενους χορούς

ήσουν μέσα στην νεκρική σιγή

στο απόλυτο σκοτάδι

σε ρώτησαν τι έπαθες

και είπες ψέματα τα πιστευτά

έκρυψες περίτεχνα

την τρομακτική αλήθεια

να σαι παιδί της μοναξιάς

να σαι πολύ μακριά

στο πουθενά

Do you remember πως τραβολόγαγε

ο αγέρας τα δέντρα

κοίταζες μακριά

τον έρημο κόσμο

πίσω από  κρύο τζάμι

τα δέντρα έκλαιγαν

θρηνούσαν

οι τοίχοι ούρλιαζαν

εκκωφαντικές σιωπές

σου τρύπαγαν το δέρμα

έμεινες να κοιτάς το δέντρο

αβοήθητο

μες στην τρελή μανία

στήλη άλατος

ακίνητη μες στα τέφρινα νέφη

εσκέπασαν το κουρασμένο δειλινό

ήρθε η νύχτα

δεν άναψες το φως