Θυμάσαι το γαλανό ουρανό
Πόσο γαλάζιος ήταν
Τα πεύκα πόσο πράσινα
Βυθίστηκες στα χρώματα
στη στενωπή λωρίδα φως
Κρεβάτι με θέα το φεγγάρι
Ένα κλωνάρι ανθισμένης αμυγδαλιάς
Σιγομουρμούριζε λόγια αγάπης
Πιάστηκες από τη μακρινή
Άπιαστη ομορφιά
Do you
remember την παγωμένη πνοή
Της όμορφης μαύρης νύχτας
Τα αστέρια έλαμπαν
Γιορτινά χαμογελούσαν τρυφερά
Ψυχρό γυάλιζε το όμορφο φεγγάρι
Σε κύκλωσε η μοναξιά
του χάρου το δρεπάνι
Θυμάσαι μέσα στα
γέλια τα πολλά
στους ξέφρενους χορούς
ήσουν μέσα στην νεκρική σιγή
στο απόλυτο σκοτάδι
σε ρώτησαν τι έπαθες
και είπες ψέματα τα πιστευτά
έκρυψες περίτεχνα
την τρομακτική αλήθεια
να σαι παιδί της μοναξιάς
να σαι πολύ μακριά
στο πουθενά
Do you remember πως τραβολόγαγε
ο αγέρας τα δέντρα
κοίταζες μακριά
τον έρημο κόσμο
πίσω από κρύο τζάμι
τα δέντρα έκλαιγαν
θρηνούσαν
οι τοίχοι ούρλιαζαν
εκκωφαντικές σιωπές
σου τρύπαγαν το δέρμα
έμεινες να κοιτάς το δέντρο
αβοήθητο
μες στην τρελή μανία
στήλη άλατος
ακίνητη μες στα τέφρινα νέφη
εσκέπασαν το κουρασμένο δειλινό
ήρθε η νύχτα
δεν άναψες το φως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου