Κάποτε

ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ εὗρον αὐτόν,

ἐκάλεσα αὐτὸν

καὶ οὐχ ὑπήκουσέ μου.

 

Είδωλο στους δρόμους

Της κουρασμένης πόλης

Μπορεί και να ήταν αυτός

Ή κάποιος άλλος

Same

Άγνωστοι μακρινοί

και οι δύο

Κάποτε ήτον η αγαπημένη πλάνη

Κάποτε ήταν έρωτας

Κάποτε ήταν η αγάπη

Αγάπη που ανέβλυζε

Σαν δροσερό νερό

Καθάριο διάφανο από κρυφή πηγή

Τα βουνά την αγκάλιαζαν

Την προστάτευαν

Από την σκληρή αλήθεια

Έπινε ο κουρασμένος

Αργοπορημένος διαβάτης

Συγχωρούσε

Εαυτόν και αλλήλους

Έπινε και ζούσε

Ανάλαφρο το κορμί

Συννεφάκι αφήνονταν

Στον Ζέφυρο

Αμέριμνος τραγούδαγε

Τα γλυκόπικρα

πάθη του έρωτα

γλυκό κρασάκι

νανούριζε

παραμυθίες ακούραστα

απλόχερα μοίραζε

όλα σκόρπισαν

στάχτες  αποκαΐδια

σκόρπισαν στους πέντε ανέμους