Ο βουνός

 

Πρωτο-ιδωμένη

Λάμπει η φύση

Νέα πολύχρονη 

Κάθε μέρα αλλιώτικη

Ίδια

τα δέντρα

υψώνουν τα γυμνά τους

Κλαδιά

Αθώα

Χαίρονται την γύμνια τους

Αφήνονται

Γεμάτα εμπιστοσύνη

Στο φως

Ανοίγουν τολμηρά την αγκαλιά τους

Να αγκαλιάσουν

Τον γαλανό ουρανό

Τα αειθαλή σκεπτικά

Αμίλητα σιωπηλά

Περιμένουν υπομονετικά

να αφεθούν στις διαθέσεις

του διπολικού αέρα

άλλοτε τους σιγοψιθυρίζει

λόγια αγάπης

τα χαϊδεύει απαλά

με λατρεία

άλλοτε εξαγριωμένος

βάρβαρος

τα ξεμαλλιάζει

ουρλιάζει ασυγκράτητος

τα λυγίζει

τα χτυπά αλύπητα

τα βογκητά τους

ανακατεύονται

με τις αγριοφωνάρες του

τα πουλιά λουφάζουν

φοβισμένα

και έπειτα ησυχία

τα πουλιά ξαναρχίζουν

ασταμάτητα χαρωπά

το κουβεντολόι

τα δέντρα αξιοπρεπή

στέκονται άφωνα

λούζονται

χαίρονται την βροχή

καθαρά φωτεινά

λαμπιρίζουν ιριδίζουν

οι στάλες

γλιστρούν

σιγοστέκονται αφήνονται

πέφτουν

με σκέρτσο

στην ανερμήνευτη γη

φέγγει το πράσινο

στον ντροπαλό ήλιο

τα ζεσταίνει με αγάπη

περνούν οι μέρες

αλλάζουν οι εποχές

αμετάβλητα

κάθε στιγμή διαφορετικά

κάθε στιγμή καινούργια και παλιά

κρατούν καλά το μυστικό