Εδέμ

 

Κοιτά με απορία την γυναίκα του

Άγνωστη μετά από τόσα χρόνια

Ο χρόνος της κάνει παρέα

Ανελέητος

Ασυνείδητος καθρέπτης

Της μορφής του

Συσσωρεύεται η ματαίωση

Κυλά στις συρρικνωμένες φλέβες

Κατακάθεται στο πρόσωπό του

Στα γκρίζα γένια του

Γοητευτικό ακόμα

Στα όρια της νεότητας

Όλη την ημέρα τριγυρίζεται

Από τα αδυσώπητα νιάτα

Ασυλλόγιστα ατρόμητα

Τιτιβίζουν ασταμάτητα

Γελούν με το παραμικρό

Η σάρκα φρέσκια

Αρυτίδωτη

Σκορπά τις ευωδιές της άνοιξης

Παιχνιδιάρας αδιάφορης

Τον κοιτούν με τα μεγάλα

Αθώα μάτια

Γεμάτα γυναικεία πονηριά 

Σκορπούν ατήρητες υποσχέσεις

Σκύβει το κεφάλι

Χάνεται μέσα στις ενεργητικές

Και παθητικές φωνές

Στα υποκείμενα και αντικείμενα

Το σώμα του αθέλητα ανασταίνεται

Θυμάται ελπίζει θέλει

Μετενσάρκωση του άγιου Αντωνίου

Αβοήθητος μόνος

Που να πει το πόνο του

Σκύβει περισσότερο το πονεμένο

Κεφάλι 

Βυθίζεται στις προϊστορικές περισπωμένες

δασείες οξείες

φυλακισμένος στον κήπο της Εδέμ

κατακόκκινα ζουμερά μήλα

λαμπυρίζουν στην πρωινή

δροσιά

χίλια πολύχρωμα χρώματα

άπιαστες ίριδες

τον πυροβολούν

γυμνός απροστάτευτος

κρύβει την θλιβερή γύμνια του

με τα στιγματισμένα χέρια

τα χέρια που επιθυμούν

να κόψουν το απαγορευμένο καρπό

να χώσουν τα κιτρινισμένα δόντια του

στην κάτασπρη ζουμερή σάρκα

να εκχυθούν οι απαγορευμένοι χυμοί