Η βροχή μόλις είχε σταματήσει
Ο ήλιος είχε βασιλεύσει
Χαμηλό φως διαχεόταν
στην ατμόσφαιρα
απέναντι από τον σταθμό
το Κοσμικόν επέζησε
οσμές των σιροπιαστών
τρυπούσαν τις μύτες
των βαριεστημένων
των υποσιτισμένων
περπάτησα στα υγρά πεζοδρόμια
λιγοστοί οι διαβάτες
κάποτε έσφυζε ο δρόμος
από μετανάστες, μικροπωλητές
από όλα τα μέρη της γης
τα δέντρα γυμνά ακόμα
τα μαγαζιά ανοιχτά
με μια αίσθηση ότι έχουν κλείσει
από καιρό
μπροστά περπατούσε ένα κοριτσάκι
γκρι φόρμα
ροζ ζακέτα με σχέδια
κουκούλα φορεμένη
απλή συνηθισμένη
καθαρή ενδυμασία
τα χεράκια στις τσέπες
αίσθημα τρόμου
απόγνωση φρίκη
θέριεψε
το νήπιο προχωρούσε με σιγουριά
μόνο ασυνόδευτο
η κίνηση μεγάλου
ώριμου άφοβου
τίποτα προκλητικό
περπατούσε στον κακοφωτισμένο
δρόμο
χωρίς φόβο βιασύνη
μια φρικιαστική ηρεμία
ανατριχίλα
δεν ζητιάνευε
δεν χάζευε στις βιτρίνες
δεν κοίταγε δεξιά αριστερά
δεν κοντοστεκόταν πουθενά
βάδιζε ευθεία στο σκοπό του
περπατούσε με άνεση
κατέβηκα από το πεζοδρόμιο
δεν μπορούσα να βλέπω
τι με γέμιζε με ανησυχία
άγχος
μεγαλώνουν τα νήπια
μετανάστες και από την ζωή τους
βρώμικη ανθρωπότητα
και εμείς τυφλοί επαίτες
ο δρόμος το σπίτι τους
ωσάν να ακολουθούσα
έναν μικρό τρομοκράτη
επαίσχυντη βόμβα
καλά κρυμμένη
μια γυναίκα που τα έχει
ζήσει όλα
προχωρούσαμε μαζί
ήθελα να στρίψει
δεν είχα άλλη επιλογή
παρά να περπατώ
βλέποντας
την χαμένη παιδική ηλικία
φρίκη χωρίς στοιχεία
φαντασιώσεις παρανοήσεις
ψυχικού σάψαλου
βράδυνα το βήμα μου
να εξαφανιστεί
το αποτρόπαιο πραγματικό
ή φανταστικό σενάριο
σταθερά η μικρόσωμη φιγούρα
μπροστά μου
χωρίς ψώνια
έστριψε
αυθόρμητη κίνηση
να το ακολουθήσω
που γύρισε μόνο τέτοια ώρα
δεν μπορούσα να κάνω
τίποτα
χάθηκε στον αδιάφορο κόσμο
ζόφος ο ήσυχος δρόμος
όπου ανεξάρτητα ήσυχα
αθώα νήπια
σκορπούν αθέλητα
ανεξήγητο τρόμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου