Σύγνεφο ήταν και χάθηκε
Άφρων γυρνάει
Στους αφιλόξενους βρώμικους
Δρόμους
Έξαλλη ρωτά τους
Τρομαγμένους βιαστικούς διαβάτες
Μ΄ αγαπά ο καλός μου;
Σκορπά αμηχανία
Το βλέμμα οξύ αγωνιώδες
Ράκη ανεμίζουν
Ανυπόδητος
Χιλιόμετρα περιστροφής
Γύρω από το αδυσώπητο σημείο
Εξιπλάησεν[1]
Απεγνωσμένα αραέβ[2]
Η ζάνταινα[3]
Αστήρικτα στηρίγματα
εξείλθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς
καὶ ἀνάγκασεν εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ
η κενή ψυχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου