Αφίεμαι

 

Αφίεμαι

Στο ορμητικό ρέμα του αλλοπρόσαλλου

Χειμάρρου

Παρασύρομαι

Δεν γνωρίζω αν θέλω

Αν μπορώ

Να αντισταθώ

Ξεσκίζεται η ψυχή μου

Στα κοφτερά βράχια της αδιαφορίας

Το σώμα χωρίς μυϊκό τόνο

Άψυχο βαρύ ασήκωτο

Έρμαιο

dead end

ανυπόφορο το βουητό

του αφηνιασμένου αθέρα[1]

αγαπώ τον πόνο μου

μάταιες αντιστάσεις

ας αφεθώ στο όνειρο

παράλληλος βίος

ανύπαρχτος επιθυμητός

καθαρό δημιούργημα δικό μου

άκακο όμορφα πλασμένο

ακίνδυνο για τους λογικούς

ας ζήσω

ανυπάκουο είδωλο

σε αόρατη καθίφτρα[2]

κινήσεις σώματος

εντός των τρεχόντων φυσιολογικών ορίων

ας είναι ο νους 

ελαφροΐσκιωτος

γενηθήτω το θέλημα

αποδοχή

ανακούφιση

θαλπωρή

στήριγμα ανύπαρκτου βίου  

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες

---

[1] αθέρα = ρεύμα νερού

[2] καθίφτρα = καθρέφτης