Αμετακίνητο στρογγυλοκάθισε
Βαρύ ασήκωτο απρεπές
Δεν αναρωτιέται αν είναι ευπρόσδεκτο
Αμήχανη η ψυχή
Το κοιτά και δεν το πιστεύει
Πώς να διώξει τον απρόσκλητο επισκέπτη
Δεν της ταιριάζει καθόλου
Αυτή η συγκατοίκηση
Νεότατη ελπιδοφόρα
There’s plenty
of time
Θαρρεί
Κτυπιέται αγωνίζεται να ξεφύγει
Αδιάφορο αβίαστα
Πλέκει βρόγχους
Δόκανα
Άθλιος εγκλεισμός
Δεν υπάρχει διαφυγή
Φρικτή ατραπός
Ανόητα ελπίζει
Δεν πιστεύει στον κρότο
Της κατεδάφισης
Την έλευση του φθονερού εκπορθητή
Λεπτό με λεπτό
Καταστρέφονται τα θεμέλια
Τοίχοι
Διαλύεται το σαθρό οικοδόμημα
Διαχέεται η ερήμωση
Άοσμο δηλητήριο
Οψαρίτζα[1]
σπαρταρά
Σε αποτρόπαια γριντζέα[2]
Εφορμά matrix γλιτώνει
Την ελαφροΐσκιωτη
Και έζησε καλά ως στα
βαθιά youth
Και εμείς βέβαια πολύ καλύτερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου