Κασσιανή

 

Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.
Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

 

Αφιερωμένο στο ροζ μουχτεράκι μου

Απόδοση 

Κύριε, παρόμοια με την Μαρία την Μαγδαληνή

Την φορτωμένη με βαριές αμαρτίες

Όταν σε συνάντησε

Η  απέραντη καλοσύνη σου την μεταμόρφωσε

Μετανόησε για την έκλυτη ανώφελη ζωή της

Αντί για τα ζεστά κρεβάτια

Έγινε μυροφόρα

Κήδεψε περιποιήθηκε το νεκρό κορμί σου

με πολύτιμα μύρα

έθαψε τον παλιό της εαυτό

Αντί για τα ξένοιαστα τραγούδια

Μοιρολόγια  οδυρμούς

Αλίμονο μου θρηνούσε και έλεγε έζησα

Γιατί δεν σε γνώρισα

σε ερεβένινη νύχτα

και θα ζήσω στο απόλυτο σκότος

γιατί έφυγες

όλη μου η ζωή χωρίς αγάπη

επιβιώνοντας

σε ακόλαστα άκαρδα κρεβάτια

οι καλύπτρες των ματιών μου έπεσαν

βλέπω τώρα καθαρά

τον ζοφώδη ασέληνο αμαρτωλό έρωτα μου.

Δέξου την μετάνοια μου

Αστέρευτη πηγή δακρύων

να με καθαρίσουν να γίνω

καθαρή σαν το απαλό φρέσκο χιόνι

άκουσε με

εσύ που μεταμορφώνεις σε σωτήρια σύννεφα

το αλμυρό νερό της απέραντης θάλασσας

άφησε την ψυχή σου να λυγίσει

να ακούσει τους αναστεναγμούς

της πονεμένης μου καρδιάς

εσύ μεγαλοδύναμε

έκανες τον ουρανό σκάλα

για να κατέβεις στην αμαρτωλή γη

Πάλι θα γονατίσω να φιλήσω

Τα άχραντα λατρευτά πόδια σου

Με πολύτιμα μύρα θα τα ραντίσω

Εκείνα τα στολισμένα μαλλιά

Ταπεινό καθαρό ιμάτιο τώρα

Θα σκουπίσουν τα άγια πόδια σου

Τον ήχο τους άκουσε η Εύα

Κάποιο μακρινό δειλινό

Στον χαμένο παράδεισο

Κατάλαβε το βάθος της αμαρτίας της

Φοβήθηκε ντράπηκε έκρυψε

Τα αδύναμα μάτια της

Με τα ποταπά χέρια της

Σωτήρα της ψυχής μου

Ποιος μπορεί,  να εξιχνιάσει

Τα αμέτρητα ανομήματα μου

Την άβυσσο των κριμάτων σου;

Σε ικετεύω μην εγκαταλείψεις

Την ταπεινή παραδομένη δούλη σου

Εσύ που καλύπτεις τα πάντα

Με το αστείρευτο έλεος σου