Δυναστεία[1]
Ασύστολα με φλερτάρει η θλίψη
Όλο με τριγυρνά
Σαν μύγα γύρω από το μέλι
Άλλοτε ζουζουνίζοντας
Άλλοτε σιωπηλή κολλά
Στο γυμνό δέρμα
Άγριο κυνηγητό
Ξεφεύγει επιδέξια
Τα χτυπήματα
Δεν βρίσκουν τον σωστό αποδέκτη
Επανέρχεται ακούραστη
Αδιάφορη
Γυρεύοντας και αυτή
κάπου να κλίνει
την κεφαλή
Το σώμα ενδίδει
Στην αδράνεια
Την αφήνει να κάνει ότι θέλει
Ναρκωμένη η ψυχή
Παραμιλάει
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει
και πάλι για το όνειρο τραβά
Η άνοιξη ακάθεκτη
Προχωρά
Τα μυρωδάτα άνθη της
Παντού σκορπά
Στέλνει μηνύματα μυστικά
Ο έρωτας αλλού ξενυχτά
Σπέρνει
Ανοιξιάτικα έγκλειστα μωρά
Ανοίγω τα παράθυρα
Να μπει ο ήλιος η άνοιξη
Να φύγει μακριά
Η θλίψη που θέλει
Να μείνει οριστικά
Θα φύγει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου