Σιωπηρά χρωματίζει
Το φως της μουντής ημέρας
Αναδύεται εκ βάθους καρδίας
ευχαρίστεμαν[1]
ευγνωμοσύνη
πιστός αθόρυβος
πολύχρονος σύντροφος
χιόνια παγετοί
λιμοί
επέζησε
ανθίζει σκορπά
ελπίδα
αχανείς ύπεροι φιλοξενούν
αδηφάγα ζούδια
αναιδείς μελίγκρες
απομυζούν τους
θρεπτικούς χυμούς
καλύπτοντας έρποντας
το υπομονετικό δέρμα
με τις βδελυρές εκκρίσεις τους
πρωινά υμενόπτερα
στήνουν χορό
δερβίσηδες
κυκλικές πτήσεις
τα ταπεινά καστροπέντικα[2]
θα ξαποστάσουν
στα γέρικα υπομενετικά
κλαδάκια
οι δεκαοχτούρες απορρίπτουν
συλλογισμένες
τα κοτσύφια απασάρευτα
θα σκορπίζουν το φτωχό
χώμα
περνούν οι αδυσώπητοι
χρόνοι
όλα τριγύρω αλλάζουνε
και όλα τα ίδια μένουν
ίδιοι επαναληπτικοί αίνοι
same joy
για την εφήμερη λαρωτική
άνθηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου