Λιθάριν

Απέραντη πέτρινη πόλη

Στεγνή άνυδρη

Συνωστισμένοι μοναχικοί

όρθιοι κύβοι

Γυαλίζουν στον δύοντα ήλιο

Συμπόνισα την ασχήμια της

Στο μαλακό φως

Του φυγάδα ήλιου

Μοναχική λυπημένη

Κείται λοιδωρούμενη

Άναρχη βρώμικη

Πολύβουη

Αγκαλιάζει σιωπηλά

Τους ανήθικους κατήγορους

Αιώνες

Μακρά τείχη

Μυρμηγκοφωλιά

Πολιορκούμενη

Χρωματιστά ποικίλα λάβαρα

Αίγλη

Λασποχώρι

Capital

Τίποτα δεν έχει αλλάξει

Τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Αναλλοίωτα τα πάθη

Μύριοι οι καημοί

Ρέουν και παραμένουν

Η φύση αδυσώπητη

Σταρ αλαζονικά

Αδιάφορα παρελαύνει

Συνθλιμμένο DNA

Αδιάλειπτα  κελαηδεί

Τον ίδιο σκοπό

Ο μαυροκότσυφας

Copy  

Αγνάντευε αμέριμνος

Την Αθηνά και τον Ποσειδώνα

Συλλογισμένος ο  Κέκρωπας

Μου γνέφει

Ο μέρμηγκας του Αίσωπου

Χαμογελά πικρά στον τέττιγα

Κουρασμένο το αεράκι

Παιχνιδίζει

Στο ματαιωμένο σώμα

Πέρα η σοφή πικροθάλασσα

Λικνίζεται

Στραβό μειδίαμα 

Στο σταθερό σημείο του κόσμου που γυρίζει