Απέραντη πέτρινη πόλη
Στεγνή άνυδρη
Συνωστισμένοι μοναχικοί
όρθιοι κύβοι
Γυαλίζουν στον δύοντα ήλιο
Συμπόνισα την ασχήμια της
Στο μαλακό φως
Του φυγάδα ήλιου
Μοναχική λυπημένη
Κείται λοιδωρούμενη
Άναρχη βρώμικη
Πολύβουη
Αγκαλιάζει σιωπηλά
Τους ανήθικους κατήγορους
Αιώνες
Μακρά τείχη
Μυρμηγκοφωλιά
Πολιορκούμενη
Χρωματιστά ποικίλα λάβαρα
Αίγλη
Λασποχώρι
Capital
Τίποτα δεν είναι όπως
παλιά
Αναλλοίωτα τα πάθη
Μύριοι οι καημοί
Ρέουν και παραμένουν
Η φύση αδυσώπητη
Σταρ αλαζονικά
Αδιάφορα παρελαύνει
Συνθλιμμένο DNA
Αδιάλειπτα κελαηδεί
Τον ίδιο σκοπό
Ο μαυροκότσυφας
Copy
Αγνάντευε αμέριμνος
Την Αθηνά και τον Ποσειδώνα
Συλλογισμένος ο
Κέκρωπας
Μου γνέφει
Ο μέρμηγκας του Αίσωπου
Χαμογελά πικρά στον τέττιγα
Κουρασμένο το αεράκι
Παιχνιδίζει
Στο ματαιωμένο σώμα
Πέρα η σοφή πικροθάλασσα
Λικνίζεται
Στραβό μειδίαμα
Στο σταθερό σημείο του
κόσμου που γυρίζει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου