...για τον πρωινό καφέ.
πρόλαβα;
παρακάλεμαν[1]
Μου λείπεις κακό μωράκι
Με αφήνεις
Μόνη στον απέραντο άξενο κόσμο
Μαραίνομαι μακριά σου
Λαμπερέ ήλιε μου
Έλα
Να ζεσταίνεις την παγωμένη μου
Ψυχούλα
Να λιώσει η παγωνιά
Νερό να ξεδιψάσει
Τα στεγνά φύλλα
Να αποκτήσει το κορμί
Τον χαμένο μυϊκό τόνο
Πλημμυρίζει η πεινασμένη αγάπη
Άσιτη έρημη παλεύει
Αστήρικτη έρπει
Στην αιχμηρή Ανοπαία
ατραπό της μοναξιάς
Θλιβερή σιωπηλή Επαίτισα
Ζαρώνει στο περιθώριο
Αναμένει
Τον πενιχρό οβολό
Να ανθίσει η ζωή
Η χαρά να συντροφεύσει
Η νοσταλγία για το όνειρο
Eικόν’ αχειροποίητη,
που στην καρδιά μου σ’ έχω,
Πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας θεός το ξέρει
Πόσο πολύ εδίψασα
Συ δὲ σπόγγον ὄξους καὶ ὑσσώπῳ
προσηνέγκεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου