Ως άνθος εμαράνθη

Χάθηκες αθόρυβα

Όπως είχες ζήσει

Στο όμορφο το πρόσωπο

Γλυκόπικρο χαμόγελο

Απόγονος Ιώβ

Παράπονο δεν βγήκε

Στωικά

Σιωπηλά

Σήκωσες το βαρύ φορτίο

Η ψεύτρα  ξενιτιά

Σου κλέψε νωρίς

τους στοργικούς γονείς σου

Ο Χάροντας  αλύπητα

Διάλεξε την μαμά σου

Άπλωσες τις φτερούγες σου

Αγκάλιασες στοργικά

Αδέλφια και πατέρα

Ήσυχη, γλυκιά

έγινες μάνα και αδελφή

ένα ενήλικο παιδί,

την μοίρα σου ατρόμητα την δέχτηκες

την λύπη σου την έκρυψες

βαθιά στα πονεμένα μάτια

πάντα όταν εγύριζες

με περισσή φροντίδα

την άσπλαχνη επιγραφή

καθάριζες

λες και ήταν εχθές

που έφυγε η μαμά σου

άναβες με στοργή

το ανώφελο καντήλι

σάμπως η φοβισμένη φλόγα του

να ζέστανε τον παγωμένο τάφο

Η δάφνη στο πλάι

σου σιγομουρμούριζε

μηνύματα από πέρα

κι όταν η ζωή σου γέλασε

λουλούδια σε τριγύρισαν

χαρά ελπίδες φωτεινές

φώτισαν την ψυχή σου

ο Χάρος πάλι σε ζήλεψε

άπλωσε τις αισχρές

παλάμες του

στην όμορφη καρδιά σου

καθόλου δεν λυπήθηκε

ίσως σε πήγε σε τόπο χλοερό

ένθα ου λύπη ου στεναγμός

μαζί με την μαμά σου

να προστατεύεις από εκεί

τα ορφανά παιδιά σου