ψευτοφούλιρον

Τι και αν τον ξεπέρασε

Αν έγινε πιο ξένος

Από τον ξένο

Μια πονηρή μικρή

Ελπιδούλα

Ακάλεστη κυκλοφορούσε

Στον συγχυσμένο νου

Σαν καλοκαιρινή μύγα

Ζουζούνιζε κόλλαγε

Όπου έβρισκε

Γυμνό νοτισμένο δέρμα

Χανόταν

Ξαναγύρισε

Επέμενε

Εροθυμία[1] διαχύθηκε

για κείνα

που απεγνωσμένα ήθελε

ονειρεύτηκε

και ποτέ δεν ήρθανε

για κείνα που έρμα

βασανισμένα

αργοπεθαίνανε

θάφτηκαν τα αποκαΐδια

κάτω από τόνους πόνου

και πάλι

σαν γαιοσκώληκας

τυφλός και πονηρός 

μέσα από τύρφη

μέσα από τα συντρίμμια

βρήκε δρόμο

πλημμύρα nostalgiaς

Fiction

αθέλητα

ένα γλυκόπικρο δειλό μειδίαμα

το κορμί ησυχάζει

το βλέμμα χάνεται

αφήνεται στο άυλο

σφικτά απεγνωσμένα

κρατά στα αμίλητα χέρια

το σκουριασμένο

ψευτοφούλιρον[2]

---

[1] εροθυμώ =νοσταλγώ

[2] ψευτοφούλιρον =ψεύτικο ομοίωμα χρυσού φλουριού