Πασχαλινές καμπάνες

Κάθε ανάσταση

Σαν τις αμαρτωλές

Άλλων καιρών

Έμενε στο σπίτι

Η μεγάλη της αμαρτία

η αθέλητη μοναξιά της

Άκουγε τις καμπάνες

Που διαλαλούσαν

Σε κάθε έναν

την αφόρητη μοναχία

σα να είχε κάνει

το μεγαλύτερο έγκλημα

ανύμφευτη

την ξεκούφαναν

έκλεινε τα αυτιά της

να σπάσει το κεφάλι

στο τοίχο

δεν άντεχε να πάει

στην Λαμπρή

μόνη μέσα στον

χαρούμενο κόσμο

στα βεγγαλικά

τα αστεράκια

να χαμογελούν από ψηλά

να άκουγε το Χριστό Ανέστη

από δεκάδες χαρούμενα στόματα

τα πρόσωπα να λάμπουν

στο φως των κεριών

οι ασπασμοί

και το τσούγκρισμα των αυγών

το βιαστικό φευγιό

για την μαγειρίτσα

τις ημέρες των παθών

παθούσα και αυτή

χάνονταν στο κόσμο

στις λυπημένες ψαλμωδίες

ταίριαζαν οι ακολουθίες

με την ζωή της

απόρριψη  χλευασμός

ταπείνωση

καθημερινή σταύρωση

αυτή την πασχαλιά

κλεισμένοι όλοι

στα σπίτια τους

οι καμπάνες θα χτυπούν

τον φόβο και τον εγκλεισμό όλων

 

  

 Θα χαθεί μέσα στην μοναξιά των άλλων