κεκοιμημένη

σαν άνθος μαράθηκες

όνειρο έσβησες

το σκοτεινό πρωινό

διαλύθηκες έφυγες

όλη η προσπάθεια

χάθηκε

χώμα και στάχτη

σκιά μακρινή

αναδύεσαι σιωπηρή

καρτερική όπως ήσουνα

κάποτε το χαμόγελο

άνθιζε

το ζήλεψε η ζωή

έγινε πικρό

αχνό

το διέγραψε

σιγά σιγά

επίμονα

οδυνηρά

βασανιστικά

τα άφησες όλα

μέσα στην σιωπή

όλα που με κόπο έφτιαξες

λιθαράκι λιθαράκι

τρέχοντας

από το πρωί ως το βράδυ 

πολεμώντας

να ισορροπήσεις

να συμβιβάσεις

τις αντίθετες

αγαπημένες ροπές

εργατική ακούραστη

και τώρα

Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια;

πως παραδόθηκες στην φθορά

πως ενώθηκες με τον θάνατο