αθέωτα[1],
κοιτά με παράπονο
με πόνο
τα στρουθία
θέλει και αυτή απελπισμένα
σαν πουλί
να την αναζητήσει
το ταίρι της
να την διαλέξει
να φτιάξουν
μαζί αγαπημένοι
με αρμονία
την φωλιά τους
φυλλαράκι φυλλαράκι
λάσπη και σάλιο
με υπομονή αγάπη
να κάτσει προσεκτικά
με σοβαρότητα
επιτελώντας
ιερό σκοπό
πάνω στα αυγουλάκια
και ο πατέρας
να την φροντίζει
θέλει να ακούσει
τους μακρινούς υπόηχους
το κέλυφος που σπάει
τα γυμνά σωματάκια
να ξεπροβάλλουν απορημένα
να ησυχάσει
τις τρομαγμένες κραυγές
θα απλώσει τις φτερούγες της
να σκεπάσει
να ζεστάνει
να προστατεύσει
τα κεφαλάκια
που υψώνονται πεινασμένα
ορθάνοιχτα τα ράμφη
που περιμένουν
την μασημένη τροφή
παρατηρεί
τα τρυφερά φτερά
που καλύπτουν το σώμα
προσεχτικά
πως φυτρώνουν
πετούν δισταχτικά
μεγαλώνουν φεύγουν
δεν συλλογιέται
την άδεια φωλιά
την ματαιότητα
επιθυμεί η άδεια μήτρα
να γεμίσει
να φουσκώσει
το σώμα το καλλίγραμμο
που διατηρεί
με τόσο κόπο και φροντίδα
να γεμίσει φλέβες
να παραμορφωθεί
λαχταρά την μητρότητα
όπως ο διψασμένος
στην έρημο για νερό
μα σε όλο το σύμπαν
δυστυχώς
δεν βρίσκει το
ποθητό ταίρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου