Εαρινή πόλη

Ax αυτά τα άκτιστα

Αστυκοτεμάχια

Πλημμυρίζουν από ηλιοτροπικές

Κατακίτρινες μαργαρίτες

Λαμπερές οάσεις

Στρέφουν τα θαυμαστά

Κεφαλάκια τους

Προς τον πλάνο απριλιάτικο ήλιο

Με χαρά δέος

Τον ακολουθούν σιωπηλά

Αφήνονται στο άπλετο

Ζωοδότο φως

 

Κατακόκκινες παπαρούνες

Σταγόνες αίματος του

Ζαβολιάρη Έρωτα

Χορεύουν αλλάζουν

Συνεχώς παρτενέρ

Αφήνονται στο ανοιξιάτικο

Αεράκι

Στις εξατμίσεις των μίζερων

Μεταφορικών μέσων

Χαμαί υψώνουν με θάρρος

Τα χαμόμηλα τα ευωδιαστά κεφάλια

 

Η τέφρα της πόλης

Εξαφανίζεται

Αναπάντεχες σαϊτιές ελπίδας

Στο σκληρό τσιμέντο

Το μάτι αγαλλιάζει

Η ψυχή γεμίζει ευφροσύνη

Ελπίζει

Τα σφιγμένα χείλη

Αθέλητα χαλαρώνουν

Μειδίαμα ανασταίνεται

Η ζωή αισιόδοξη απλώνει

Την ταπεινή πολύτιμη

Γλυκεία προίκα της

Θνητή εφήμερη

Λαμπρή

Αδιάφορη για την  σκοτεινιά  

Που αναδύεται από παντού.

Αδιάφορη για τις πληγές

Χαμογελά

Σιγοψιθυρίζει

I am  γλυκιά

And the death is  μαυρίλα