Ξεπροβάλλουν με θάρρος
Οι κίτρινες μαργαρίτες
Όπου βρουν λίγο χώμα
Απλώνουν το φωτεινό
χαμόγελό τους
simple στεφάνια
χρυσάνθεμα σε μικρογραφία
κάλλος ανείπωτο
πλημμυρίζουν πανέμορφες
τα μη οικοδομήσιμα
αστοτεμάχια
απλώνονται στους αγρούς
λικνίζονται ανέμελες
σιγοκουβεντιάζουν
με το αεράκι
ερωτοτροπούν αθώα
με κάθε είδους δίπτερα
άναρχες αυτόνομες
αυξάνει· ου κοπιά ουδέ
νήθει·
ντυμένες με τα γιορτινά τους
δεν σκέφτονται
αὔριον
εἰς κλίβανον βαλλόμενον
χαίρονται το τώρα
ταπεινές ασήμαντες
ελεύθερες εκθέτουν
την ωραιότητα τους
μακριά από φραγμένους
κήπους
περιποίηση λιπάσματα
αυτοφυείς αυτόνομες
απαλλαγμένες από τις
βιοτικές ανάγκες
στολίδια της εύθυμης
Άνοιξης
δεδομένες
κάθε Άνοιξη εδώ
τόσο λίγο εκτιµηθείσες
έπρεπε επισκέπτρια του
κλεινού άστεως
να τις δει να τις θαυμάσει
να τις μεταφυτεύσει
στον κήπο της
να τις δούμε με άλλο μάτι
την αρμονία την συμμετρία
το κίτρινο, όλη την απαστράπτουσα
ομορφιά
απαράμιλλες με τα φημισμένα
ηλιοτρόπια
χρόνια, όμορφες, ήσυχες
αθόρυβες, αδάπανες,
υποτιμημένες,
κοβλακίτες[1]
στα περιθώρια
των σκληρών δρόμων
στέκουν όρθιες
ακολουθώντας το φως
χαμογελώντας στο
εισαγωγής expensive σόι τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου