«Ενύσταξεν η ψυχή μου από ακηδίας»

«Ενύσταξεν η ψυχή μου από ακηδίας»

εμαράνθη η ψυχή μου από την ακηδίας σου,

αγαπημένε μου φτιαγμένος από γρανίτη,

θαυμαστό άγαλμα ασυγκίνητο,

ο πύρινος ποταμός της αγάπης μου,

προσκρούει σε αδιαπέραστα φράγματα,

λάβα που την ψυχή μου κατακαίει

Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά, ποιεί.

Έγνωσα ότι γυμνή ειμί από την αγάπη σου

Και  κρύφτηκα στη μιζέρια μου,

Όλες οι ασκήσεις αισιοδοξίας κατέρρευσαν

Σαν χάρτινοι πύργοι,

Κανένα στήριγμα να ακουμπήσω,

Είδα σαν το καμαρωτό παγώνι

Την αθλιότητα της ζωής μου  και έκραξα κραυγή

Στυγνή,

Το παρελθόν, το άδειο μέλλον,

Μαζεύω τα κομμάτια μου,

Να διαχειριστώ

Δεν είμαι μέρος της τροφικής αλυσίδας,

Ζω για πάρτη μου,

Ωσάν τα κατατρεγμένα παράσιτα,

Εις μάτην προσπαθούν να τα εξοντώσουν,

Κουφάλα ζωή,

Εγώ και η καμπούρα μου,

Διογένης θα γενώ,

Στα μούτρα σου θα γελώ,

Δικαίωμα to DNA μου,

Με χαρά να διατηρώ!

3-13