never

ποτέ δεν θα ξαπλώσουμε μαζί

Στο πολύχρωμο αγαθό χαλί

Της ξελογιάστρας άνοιξης

Ποτέ Δεν θα ατενίσουμε μαζί

Γαλάζιο ουρανό

Κεντημένο με

Βαμβακερά παιχνιδιάρικά σύννεφα

Δεν θα τα δούμε να τα κυνηγάει  τρυφερά το Αέροπο

Ποτέ Δεν θα μας ραίνουν τα πρόσχαρα

λευκορόδινα αυτόστειρα άνθη,

ποτέ δεν θα δούμε μαζί

τις πολυάσχολες μέλισσες,

να ζουζουνίζουν

να υποκύπτουν στα μαυλιστικά

κελεύσματα,

ποτέ δε θα ακούσουμε μαζί

τα τραγούδια του έρωτα

ηχούν σ΄ όλη τη πλάση

ποτέ οι γευστικοί μας κάλυκες

δεν θα μοιραστούν το γλυκό νέκταρ

ποτέ τα επιθυμητά χέρια σου

δεν θα οργώσουν  

το ενδοτικό σώμα,

ποτέ τα χείλη σου δε θα ψιθυρίσουν

λόγια αιώνια και συνηθισμένα

ποτέ τα σώματα μας δεν θα ενδώσουν

στην απατηλή ελπίδα

ποτέ οι κόσμοι μας δεν θα συναντηθούν

τόσο κοντινοί και μακρινοί

ποτέ η πίκρα δεν θα γίνει μέλι,

ποτέ δεν θα αποκτήσω τις

άκαμπτες προδιαγραφές

του τυποποιημένου έρωτα σου,

 2-14