τυφλότητα

Ήταν η περίσσια αγάπη μου που έδινε

Στα πράγματα

Νότες χαράς και ομορφιάς

Ήταν που ήθελα

Να ήταν ο κόσμος ο κόσμος

Όπως ήθελα

Τα μυτερά καρφιά

Που με τέχνη κάρφωνες

Στη ανυπεράσπιστη ψυχή

Γινόμουν φακίρης

Ανασκεύαζα την πραγματικότητα,

Την έπλαθα και της έδινα

Το επιθυμητό σχήμα

Μία-μια  και κατά

Ομάδες

Επιστρέφουν οι απρέπειες

Οι μεμψιμοιρίες, η ακηδία

Βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα,

Να πληρώσεις τις συνδρομές

Στο σύλλογο των αφελών,

Κύριο μέλος εξ αμελείας

Επιστρέφουν

Και με τυφλώνουν με την

Τρομαχτική τους καταχνιά

 2-14