Βρέχει καρέκλες

Βρέχει καρέκλες

Και με καταβάλλει καταθλιπτική μελαγχολία

Η άκαρπη σκέψη σου

Υγραίνει τους βλεννογόνους μου,

Πικρά τζοκοντικά μειδιάματα

Και το γιου τιουμπ λέει

«την  θλίψη την κατοίκησα

Νύχτα και μέρα»

Alas, κλωτσιά επιτέλους να δώσω

Σε όλα αυτά,

Μαινάδα να ουρλιάξω στη βροχή

Τρέχοντας αλλόφρονας,

Στις υδάτινες χώρες

Καθαρμός

Από τις ματαιοπονικές σκέψεις

Αναγέννηση

Και ρομποτικά συναισθήματα

Να κόψω το σκοινί

Που με σέρνει

Πίσω από το άρμα σου

Και αυτό το πληγιασμένο

Κορμί

Ας λουφάξει σε μια γωνιά

Να γλύψει να ιατρέψει

Τις  άσκοπες πληγές

11-13