πολλή τρέλλλα

Αμπάρωσα τις πόρτες και παράθυρα

Μόνωσα επιτυχώς όλες τις διόδους

Η τρομακτική τρέλα με πολιορκεί

Αδιάκοπα αναζητά

Ένα απειροελάχιστό κενό

Για να εισβάλλει πανηγυρικά

Άλλοτε μελαγχολικά άσματα

Χαμηλόφωνα τραγουδά

Ώρες απέξω περιμένει

Και βογκά

Άλλοτε τρομαχτικά ουρλιαχτά

Χορός πρωτογόνων

Την ύπαρξη μου περιβάλλει

Σκυθρωπά

Κύκλους

Κλαψούρισμα εκνευριστικό

Όλο κάτι ζητεί

Όλο κάτι απαιτεί

Ακοίμητος φρουρός

Σύντροφος με το στανιό

Αγκάθια, κάκτους και δηλητηριώδη

Φυτά

Έσπειρα στο κήπο μου πυκνά

Ξυπόλητη γυμνή

Χέρια άοπλα πανίσχυρά

Γυμνά

Δρόμο ανοίγει

Τα αίματα ρέουν

Σαρδόνια γελά

Και μια υπόσχεση μου δίνει θαρρετά

Συντόμως θα εξοντώσω

Τη μοναξιά

Και δίπλα σου μέχρι εσχάτων

πιστός σύντροφος

εσύ και εγώ πιασμένες χέρι-χέρι

μέγγενη θα γινώ

στην άοκνη αγκαλιά μου

θα παραδοθείς

υπάκουο σκυλάκι

θα εξημερωθείς

τώρα τρέχεις και γελάς

μα ταχέως θα μεταμορφωθείς

 και εγώ την γλώσσα βγάζω αναιδώς

ζαρώνω περισσότερο

το πρόσωπο το σκαιό

κοροϊδευτικά γελάω

εδώ θα μείνω παρέα με την μοναξιά

και τα ανεπιθύμητα πιστά γηρατειά

και αν τολμάς

έλα ισόβιο κοινόβιο,

όλες μαζί

να ζήσουμε ως το τέλος της γης.

11-3