To λεωφορείο

To λεωφορείο Β10 Αχαρναί-Σταθμός Λαρίσης

(κάποτε πλατεία Βάθης)

παλαιά φυσαρμόνικα

με τα δαρμένα καθίσματα,

καθίσαμε κοντά στην γαλαρία,

αλλοδαποί και εγχώριοι

και στη επόμενη στάση

ανέβηκε  φτιαγμένη

μια παρέα

κάποιος πέταξε

το πρόσφατα αναμμένο τσιγάρο,

με ευλάβεια συνελέχθη,

σβήστηκε και φυλάχτηκε

όλες οι οσμές του κόσμου

σκοτεινού υποχθονίου,

έγειραν τα κεφάλια

και ο Μορφέας στοργικός

τους ταξίδεψε,

σε χώρες ιλαρές

ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός,

ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος.

Μακριά από όλα τα καθημερινά

Τα πρέπει και τα αρμόζει,

Γαλήνη at last

Γαλήνη πρόσκαιρη

Και άνομη κατά την τρέχουσα ηθική μας

Ηρεμία και ικανοποίηση,

Αθώοι ήσυχοι αμνοί

Εκπληρώθηκαν οι γραφές

Γονείς διερωτώνται

Τι πταίει

Κρατώ σφικτά το πουγκί μου,

Ίσως να ταξίδευα

Στο πηγεμό για την Ιθάκη

σε τόπους χλοερούς

και για λιγότερα

Το δειλινό που διακριτικά

Εισβάλλει

Σέρνει την ύπουλη μελαγχολία

Η γεύση της πίκρας εκχύεται

Απλώνεται

Λούμπεν, η ορατή εξαθλίωση

Της γης οι κολασμένοι,

Ντόπιοι και εισαγόμενοι

πουγαλεμένοι

Από τα βάθη Ασίας, Αφρικής

Το μεροκάματο του τρόμου,

Όσο το τίμημα 

Για τον ωρομίσθιο παράδεισο,

το μέλλον με οράματησε,

εκεί οδεύουμε; 

Αχρείαστη επίκτητη αγιάτρευτη πληγή,

Απλώνεται ταχέως η θλίψη,

Παράδοση αμαχητί

Ετυμηγορία: abandon hope

29-12-2013