Έφτιαχνα μαρμελάδα βερίκοκο

Έφτιαχνα μαρμελάδα βερίκοκο

Και σε σκεφτόμουνα

Έκαψα τις ράγες των δακτύλων μου

Και με πονάνε,

Εκτός από τους ψυχικούς, ψυχολογικούς, πνευματικούς πόνους

Τώρα είσαι υπεύθυνος και για το κάψιμο των δακτύλων μου,

Άφησα το νερό να τρέχει στα πονεμένα μου

Δάκτυλα, κράτησα  κατόπιν ένα παγάκι σφικτά,

Και ο πόνος διαρκής και ανηλεής

Κατέφυγα στα κομπογιαννίτικα

Και έβαλα οδοντόκρεμα

Δεν περνά ο πόνος,

Παραμένει αμετανόητος και σταθερός

Τα δάκτυλα μου μία καμπύλη

Όπως η ψυχή μου μάζεψε

Θα ήθελα  οι αποφάσεις μου να ήταν

Σταθερές σαν τον πόνο,

Να σε ξέχναγα, αλλά δεν μπορώ,

Πού είναι  το δικαστήριο του έρωτα 

Να σε καταδικάσει την εσχάτη των  ποινών

Αλλά πάλι δεν θα απαλλαγώ από

Την καταδίκη μου,

Έρωτας χωρίς αντίκρισμα,

Να αναπνέω την απουσία σου.

Μίλια έτη φωτός μακριά από την καρδιά σου

6-13