Kaθαρίζωντας το φρέσκο αρακά

Kaθαρίζωντας το φρέσκο αρακά

Φόρεσα ένα μαντήλι

Να συγκεντρώσω τις τρίχες μου

Που πέφτουν σαν τα φθινοπωρινά φύλλα,

Βλέπω μέσα από τα γυαλιά πρεσβυωπίας

Τα χέρια μου που αγκαλιάζουν το γήρας,

Δεν ξέρω αν είναι οι φακοί,

Ή ο χρόνος που άσκεφτα ζωγραφίζει,

Τα νύχια μου πράσινα

Από τα ψυχανθή,

Ασβέστιο προσφέρουν λένε οι διαιτολόγοι

Και οι γεωπόνοι τα συνιστούν για αναζωπύρωση

Του χώματος

Ποιο ψυχανθές να πάρω

Το χώμα μου αφράτο να γίνει,

Να αναγεννηθεί

Μόνο το σώμα μου μέλλουσα τροφή

Για τους αποικοδομητές

Μόνον το νηπενθές γνωρίζει

Όλα τα έμβια αμίλητα ή όχι,

Το αιώνιο παιχνίδι της αναπαραγωγής

Παίζουν χωρίς να ερωτηθούν,

Χωρίς έρωτες και παραμύθια

Επιτελούν το έργο,

Που ετάχθησαν

Από απροσδιόριστο αόρατο πρόγραμμα

Καταναλωτές και παραγωγοί,

Ατελείωτο επαναλαμβανόμενο μοτίβο,

Κάποιοι θωρούν ότι στο κάλλιστο

Ανήκουν είδος,

Στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας,

Και κάτω τα prions σαρκαστικά γελούν,

Και οι κατσαρίδες στήνουν τρελό χορό

Της ανεξαρτησίας της ελευθερίας

Αδιαφορώντας για τους αλήτες

Μιμητές της σοφής ζωής τους,

Τα πρώτιστα βραδέως ή ταχέως κινούμενα,

ή αφηνόμενα στη ροή του κόσμου

Διχοτομούνται φτιάχνωντας

Γεωμετρικές προόδους

Από την αρχή του κόσμου

Κατά το πλείστον αόρατα

Από τους κατ ΄επίφαση κατακτητές του κόσμου,

Σ΄αυτό το ποίημα δεν σε ανάφερα άμεσα

Και ήδη μου λείπεις

 4-13