Καστανή πλούσια κώμη
Στολισμένη με όμορφες κορδέλες
Κάτασπρο αλαβάστρινο δέρμα
Ρόδινα μάγουλα
Ματωμένα χείλη
Νοσταλγικά υγρά μάτια
Δροσερή κοπελούδα
Μαγεύτηκε
Από τις οσμές της μάχης
Τους ήχους τις κραυγές
Των πολεμιστών
Ο πόλεμος νεφέλη
Ακολουθούσε
τα σώματα των νικητών
Έλαμπε η δόξα
Τροπαιοφόρα
Αρσενικό κοχλάζει το αίμα
κυρίευσε κατά χώρα
Την ευάλωτη ψυχή,
Κι αυτός ποτισμένος
Με τη βρώμα της μάχης
Ανάπνευσε δροσιά
Αθωότητας
Πλησίασε το δροσερό
άνθος
Και αιώνιους όρκους αγάπης
Αληθινούς
Αυθόρμητους
Με τρυφερότητα ο Υμέναιος
Ανυψώνει τον νυμφικό δαυλό
Υποχθόνιες θελήσεις
Το πρέπον προστάζει
Νόστιμον ήμαρ[2]
Μικρός αποχωρισμός
Αναμονή αναμονή
Τα μικρά γίνονται τεράστια
Εστιάζεται η ζωή
Σε ένα ρωμαλέο σφριγηλό
σώμα
Η γεύση, η όραση ,η αφή, η όσφρηση, η ακοή
Ηττημένες αργοσβήνουν
Παλινδρομικές Διαδρομές, αγναντεύει
Την μακρινή θάλασσα
Το βλέμμα στυλώνεται
Στον απέραντο ορίζοντα
Τα μάτια δημιουργούν
Λευκά επιθυμητά ιστία,
Αφροί της άπιστης θάλασσας
Ακίνητη περιμένει,
Φάτα Μοργκάνα
Ο έρωτας έρχεται
Παθιασμένος , ανυπόμονος
Τα πόδια ριζώνουν
Τα χέρια απλώνονται να αγκαλιάσουν
Να σφίξουν , να φτάσουν
Την απατηλή ελπίδα
Ήλιος, βροχή, άνεμοι
Χτυπούν αλύπητα συντροφεύουν
Οι χυμοί χάνονται
Το δέρμα συρρικνώνεται,
Κώμη, κορδέλες, αφήνονται
Στον Αίολο
Ακίνητος ζωντανός σκελετός
Επιμένει στην εκπλήρωση
Των όρκων
Ισχνή, άκαμπτη και
ανίκητη
Επιμένει η Φυλλίς
Το φωτεινό μετέωρο
Τα ροδοκόκκινα μωρά
Φτιάξανε σπίτια
Θηλάζουν τα πεινασμένα βλαστάρια
Όργωσαν τη σκληρή γη
Κάρπισε, άνθισε, γέλασε
Ποτίστηκε με δάκρυα
Κούτσουρο μαύρο περιμένει
Χωρίς φύλλα, χωρίς έναν ανθό
Χωρίς χυμό,
Την μαύρη λύπη ολόγυρα
απλώνει
Το ξεχασμένο φέρετρο ανοίγει
Από ανία ο επιλήσμων Δημοφών
Η προδομένη Ρέα
To ανοσιούργημα
του
Καθρεπτίζει
Γυμνός ο εαυτός
καλπάζει το Αγαπημένο άτι
στην Τροία
να συναντήσει τον Άδη
τον έρωτα να αναστήσει από τη λήθη
Σταθερά προς το αιχμηρό ματωμένο σπαθί
Νηλεές ἦμαρ[3]
στους εννέα δρόμους
οι παιχνιδιάρικοι υποχθόνιοι αφροί
βαρέθηκαν το σκαιό απολίθωμα
υποκριτές
τον πολυάσχολο τιμημένο
Βασιλέα ανδρείκελο
Στις όχθες της νεανικής αγάπης
Αναβίωση αισθημάτων
Χαμένα στον καιρό
Το αδυσώπητο κενό άπνους
αντικρίζει
Δάκρυα, ζεστές εκπνοές
Θερμό σώμα,
Περσεφόνης
Αγκαλιάζουν το κουφάρι,
Θάνατος με θάνατο
Μπολιάζεται η ζωή
Μεταλαμπαδεύεται
Ανθίζει ροδόασπρα άφθονα στείρα
Μπουμπούκια Γυμνά
Άκαιρα
Αθώα εκτείθονται
Αψηφούν το δύστροπο χειμώνα
Ανθίζουν
τα πέταλα πράσινα φύλλα
ανίδεοι διαβάτες
ροκανίζουν πικρούς
έρημους καρπούς
2-14
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου