η ματαιότητα της ύπαρξης

Αχ αυτή

η ματαιότητα της ύπαρξης

Πως επιμένει

απρόσκλητη να μου χτυπά την πόρτα

σε ακατάλληλες ώρες,

και εγώ που ανυπόμονα

το δικό σου κτύπημα περιμένω

αθέλητα υπομένω

τις αρμένικες επισκέψεις της

στρογγυλοκάθεται και δε λέει

να φύγει,

ασκήσεις θάρρους ανώφελες,

γραία εμμονική,

τα τσιμπλιασμένα βλοσυρά μάτια της

επάνω μου καρφώνει,

θέλει να με υπνωτίσει,

το σκιερό της ουρανό

πάνω μου να απλώσει,

με την στριγκή της τη φωνή

μεδούλια ξεσηκώνει,

τα εκτιναζόμενα σάλια της

με πνίγουν σε ρηχά νερά,

το δέρμα της το άνυδρο

στις αυλακιές του

με παρασύρει

τα αποστεωμένα χέρια της,

θωπείες ανεπίτρεπτες,

στο δέρμα μου χαράσσουν,

μεμψιμερεί, γογγύζει,

επιθυμεί σφοδρά

να τη γεροκομήσω,

οι δυο μαζί

στενόχωρα ρυπαρά δρομάκια

να διαβούμε

ατελείωτα παράπονα,  πόνους

και αδικίες

εμέσματα ανερυθρίαστα

επάνω μου εκτοξεύει,

ζαρώνω σε μια γωνιά

δειλή αναποφάσιστη

σιωπηλή

με υποκριτική ευγένεια

κοιτάω το υπερπέραν

θα ήθελα

μες στον ηλιόλουστο ουρανό

ελεύθερο στρουθί

να πετάξω 

1-14