ἡδεῖα ιστορία

Τίποτα δεν θα πω

Και πάλι νοερά

θα σε αποχαιρετήσω

και πάλι η καρδιά μου

θα ματώσει

όπως αιμορράγησε στο πρώτο

το αντίο

για αλλού εκίνησε

και πάλι εδώ μένει,

και το μαντήλι του αποχαιρετισμού

με λύπη σείει

όλο επιστρέφει

στο νοσηρό το ναρκοπέδιο

που κουβαλώ μαζί μου,

ψάλλω κάθε φορά

Δεύτε τελευταίο ασπασμό

Και αποχαιρετώ

Την άψυχη ψυχή μου

Η οποία οσάκις σε οσμίζεται

Αόρατο και ωραίο

Πάλι αρχίζει από την αρχή

Ελπίζει και θυμάται

Την απατηλή ανύπαρχτη

Όμορφη, ἡδεῖα  ιστορία 

?