Τη ζωή μου ορίζουν άνθρωποι αδιάφοροι,

Τη ζωή μου ορίζουν άνθρωποι αδιάφοροι,

Περνώ τον καιρό μου σκεπτόμενη,

Ξένους για μένα,

Ίσως ρέπω προς τη μιζέρια

Υφασμένη μες στο DNA μου,

Αναδύεται αδιάκοπα και άστοχα

Θα πρέπει να αδράξω τη ψυχραιμία,

Την αποστασιοποίηση από τα πράγματα,

Να τα καλλιεργήσω με επιμέλεια,

Να τα φροντίσω,

Ίσως πάλι όλα να είναι αυτοάμυνα,

Βρίσκω ενστικτοειδώς

Μαλακίες

Εστιάζομαι σ΄ αυτές

Και δεν με απασχολούν τ΄ άλλα

Ποια είμαι , τι κάνω, τι πρέπει να κάνω,

Θα ήθελα ως θηλυκός Διογένης

Όλα να τα πετάξω,

Αλήτισσα πρώτη να γίνω,

Να ζητιανεύω ξεροκόμματα,

Οι κύνες σύντροφοί

Και ανταγωνιστές για ένα κομμάτι ψωμί,

Το στρώμα μου όλη η γη,

Την ανατολή του ήλιου να βλέπω

Και τα πράσινα στάχυα να σαλεύουν

Μπρός μου,

Το σώμα μου ενδιαίτημα  των ζωυφίων,

Χαρά να δίνω στα ακούραστα

Αρθρόποδα,

Ο ήλιος το πορτατίφ μου,

Να σβήνει τα ηλιοβασιλέματα,

Η σκεπή μου ο ουρανός,

Με τα αμέτρητα αστράκια

Ζεστά και ψυχρά συγχρόνως,

Πρέπει να ενθυμούμαι όλη τη ζωή μου,

Για να ξέρω ποια είμαι,

Είμαι αυτή που πέρασα όλα αυτά,

Κολλημένη στη ζωούλα μου,

Σφικτά κρατώ,

Όλα αυτά που με κόπο

Απόκτησα,

Φιλάργυρη και  σε αισθήματα,

Να αφήσω τη Θεία Πρόνοια

Να με φροντίσει!!

6-13

(το διάβασαν  ;;;;)